Laatst ben ik tien dagen lang op rondreis geweest langs de west- en zuidkust van IJsland. Precies op de overgang van winter naar lente baande wij ons door het land over besneeuwde wegen, steile bergpassen en onverharde paden. Zelf beschikte wij over een negenpersoons Volkswagen Caravelle met, jawel, vierwielaandrijving. Maar, veel opvallender waren de auto’s om ons heen. Waardoor dit verhaal.
Deels normaal
Allereerst valt het allemaal wel mee op de wegen in IJsland, we zien een aantal Toyota Land Cruisers voorbijkomen en af en toe een Ford F150. We zijn geland in Kevlavik en rijden richting Reykjavik, dus het is allemaal eigenlijk stad en stedelijk gebied. Wel ligt er sneeuw, overal echt een goed pak. Dus, ook op de wegen.
Schuiven gebeurt hier wel, maar men lepelt voor het gemak altijd banden met spijkers onder hun auto’s. Zo zie je dus regelmatig een Kia Picanto of Volkswagen Polo met off-road-ogende noppenbanden rijden. Ik dacht bij mezelf: ‘dat zal wel echt nodig zijn, op sommige plekken’. Een gedachte afkomstig van iemand die duidelijk nog niets had meegemaakt, zo bleek later.
Interessant genoeg, waren er veel in Europa te verkrijgen auto’s rondom te twee steden in het westen. Zo zie je vaak Hyundai SUV’s, waaronder de Santa Fe. Ook rijden er Volkswagens en andere voor ons bekende merken. Verder zagen we opvallend weinig Mercedes-Benzen en absoluut geen enkele Fiat.
Een vleugje Amerika
Wat later opviel, was dat er af en toe een Amerikaanse auto tussen het normale ‘Europese’ verkeer doorsluipt. Ik praat hier niet over de bekende Dodge RAMs en Ford F150’s, maar over het normale (en dus zeldzamere) spul.
Een basisschooldocent uit IJsland die we ontmoette, reed een Amerikaanse Toyota Corolla sedan. Af en toe rijdt er een jaren 2000 Chrysler langs of een duidelijk Amerikaanse econo-mini-sedan Honda uit de jaren negentig.
Mijn Spidey-senses voor interessante auto’s stonden meteen roodgloeiend. Overal zag ik ze opeens. Amerikaanse uitvoeringen van Land Cruisers, Ford Explorers, Chevrolet Tahoe’s, Ford Expeditions. Alles kwam voorbij, zowel nieuw als uit de negentiger jaren. Zo ook Ford en Chevrolet busjes en campers, vanaf 1970 tot 2010 en omstreken. Die Amerikaanse auto’s zijn populair omdat IJsland vrijwel even dichtbij Noord-Amerika als bij Europa ligt. Amerikaanse auto’s zijn vaak ook nog groter en goedkoper.
Huren geblazen
De volgende dag, nadat we onze drie Caravelle’s hadden volgeladen, reden we de stad uit en de wildernis in. Niet alleen reden we de wildernis in, maar ook de verbazing tegemoet. Naast de enorme aanwezigheid van huurauto’s op het eiland, kwamen we nog veel meer bizarre dingen tegen.
De huurauto’s waren makkelijk te herkennen, je kijkt één keer op de huurautosites en je kan ze er zo uitpikken. Van klein naar groot waren dat namelijk de Picanto’s en i10’s, Suzuki Jimny’s, Dacia Dusters, Suzuki Vitara’s, Toyota RAV-4’s, Hyundai Tuscons en Kia Sorento’s. De rode lijn in dit verhaal is natuurlijk de vierwielaandrijving. De Dusters waren de goedkoopste 4×4 optie op het eiland, die zag je dan ook met bosjes voorbijtrekken. Ook rijden er enorm veel Jimny’s rond. Als ik zou mogen gokken, zou ik durven zeggen dat IJsland het stuk land is met de hoogste concentratie Jimny’s op de hele aardbol.
De stad uit, de verbazing in
Maar, de echte bijzondere auto’s komen nu aan bod. Namelijk de extreme off-road sneeuwtrotseerauto’s met gigantische off-road ballonbanden in torenhoge liftkits. Niet alleen Land Cruisers zijn aangepakt en ook niet alleen het nieuwste spul. Alles met 4×4 en een beetje oempf is door de IJslanders omgetoverd tot ware off-road koning.
Land Cruiser uit 2014? Geen probleem. Eentje uit 1984? Ook geen probleem. Chevrolet Express bus? Doen we. Giga-lange Ford F350 met zes deuren en een wielbasis van minstens vijf meter? Liftkit eronder, banden wisselen en gaan met die banaan. Wat nou als je tours wil geven aan negen mensen tegelijk? Dan gooi je een off-road pakket tegen een Mercedes Sprinter aan. Lijnbus? Nee, zo ver gaan ze niet…
…Grapje, dat doen ze absoluut wel. Dondergrijze dieselwalmen en een dikke matzwarte, gerolde verflaag en een turbogeluid waar je eng van wordt versieren de bussen. Maar, je komt overal. Daar sta je dan, met je standaard 4×4 Caravelle tussen de sneeuwreuzen.
Die grote banden zijn overigens zo populair omdat ze de mogelijkheid geven om over de sneeuw heen te rijden, die soms meters dik is. Daarvoor heb je natuurlijk veel kracht en vierwielaandrijving nodig, anders kom je nog nergens. Dat het veel zuipt en dus veel centen kost, maakt voor de IJslanders niet uit. Ze willen gaan en staan waar ze willen, sneeuw of niet.
Doorgewinterde bestuurders
Weer of wind, sneeuw of regen, zonne- of maneschijn. De IJslanders zullen rijden, altijd en overal naartoe. Ze kunnen ook niet anders, want er is nauwelijks openbaar vervoer. Op een aantal lijnbussen in Reykjavik na, is er niets.
Soms staan er verlaten auto’s langs de weg, half bedolven onder de sneeuw. Die zijn van de weg geraakt maar helemaal niet beschadigd. Ze zitten tijdelijk vast, maar ze worden er, wanneer de zon weer schijnt en de sneeuw gesmolten is, meteen uitgesleept en weer gewoon naar huis gereden door de eigenaar.
Ook zie je soms het grappige tafereel van iemand die in een enorme off-road bolide wordt ingehaald door een local in een Seat Ibiza. Dat verveelt nooit.
