Ken Carter, bijnaam “Mad Canadian”, wilde de beste stuntman aller tijden worden. Zijn poging om wereldberoemd te worden liep echter uit op een enorme teleurstelling – vooral voor Ken Carter zelf.
Ken Carter’s Superjump
Al twintig jaar crashte Ken Carter met auto’s. Drie keer per week stapte hij in een sloopauto, reed met 80km/u een helling op, vloog zo’n 40 meter om vervolgens hard op een rij auto’s neer te komen. Het publiek vond het te gek. Ken had er groot succes mee en reisde door heel de VS en Canada.
Ken was gek op de aandacht die hij kreeg door zijn stunts. Er was wel een keerzijde: alle botten in zijn lichaam waren al eens gebroken geweest. Het was 1975: Ken Carter was intussen 37 jaar oud en hij snapte dat hij dit niet eeuwig kon blijven doen.
Ken Carter droomde van een stunt die hem in één klap wereldberoemd zou maken. De grootste stunt ter wereld, de climax van zijn leven: de Superjump. Het plan was simpel. Neem een raketauto, rijdt een enorme helling op en spring over de St. Lawrence Seaway van Canada naar de Verenigde Staten, een sprong van 1,6 kilometer.
Vertraging
Ken was enthousiast, maar anderen verklaarden hem voor gek. Pas na een jaar had hij genoeg sponsoren voor de $250.000 die hij nodig had. Hij regelde ook een deal met ABC om zijn sprong uit te zenden op televisie. Direct begon de bouw van een enorme helling bij het dorpje Morrisburg, langs de St. Lawrence Seaway in Canada. Ook werd begonnen aan een speciale raketauto met 44.000pk, waarmee Ken de gewenste snelheid van 430km/u kon halen.
Ken Carter’s Superjump stond gepland voor 25 september 1976. Echter, door de vele regen en de modderige bodem was de helling nog niet klaar, en ook met de auto waren problemen. Toen de wereldberoemde stuntman Evel Knievel op televisie verklaarde dat de stunt slecht voorbereid was en waarschijnlijk ging mislukken, trok ABC zich terug. Met pijn in zijn hart blies Ken Carter de stunt af.
Ken gaf niet op en vond nieuwe geldschieters. De volgende zomer was de helling gereed: 91 meter hoog en met een aanloop van een halve kilometer. Alleen duurde het nog een jaar voor de speciale Lincoln Continental raketauto klaar was, door problemen met de brandstoftank. Maar eindelijk had Ken in 1977 eindelijk een helling en een auto die in 5 seconden meer dan 400km/u kon halen.
Geen publiek
Door alle vertragingen was het geld echter op. Ken Carter moest op zoek naar nieuwe geldschieters, die pas in 1979 gevonden werden. Voor een groot evenement met veel publiek was niet genoeg geld. Zelfs de pers werd niet uitgenodigd. Ken Carter was teleurgesteld: hoe moest hij nu de meest beroemde stuntman ter wereld worden? Hij vroeg zich openlijk af: “zonder publiek, waar doe ik het dan voor?” Maar hij was ondertussen al vijf jaar bezig met zijn Superjump, dus hij had weinig keuze.
Op 26 september 1979 stond iedereen klaar. Omdat de filmcrew op het laatste moment meer geld vroeg en omdat er een pakking sprong in de auto, werd de stunt weer afgeblazen. Een week later, op 3 oktober, volgde een nieuwe poging. Er was weinig meer over van het grote spektakel: er was minder dan 50 man publiek en de filmcrew bestond uit het absolute minimum. De veiligheidsvoorzieningen beperkten zich tot een takelwagen met brandblusser en een rubberbootje.
De helling stond er ondertussen twee jaar en het Canadese klimaat had hem geen goed gedaan. Volgens Ken was de helling te hobbelig, maar het team vond van niet: zij wilden gewoon dat Ken ging springen. Zo zonder publiek had Ken er geen zin in. Hij treuzelde. Toen begon het hard te regenen: stunt afgeblazen.
De sprong
Twee dagen later was er weer beweging bij de helling. Iedereen was er, behalve Ken Carter. De geldschieters waren bang dat Ken Carter niet meer geloofde in de Superjump, dus ze hadden hem met een smoesje weggelokt. In het geheim was vriend en collega Kenny Powers overgehaald om de stunt uit te voeren in plaats van Ken Carter. De stunt moest nu snel uitgevoerd worden, voor Ken Carter erachter kwam.
De Superjump mislukte volledig. Kenny Powers was kleiner dan Ken Carter, dus hij kon niet vol gas geven. Aan het einde van helling reed de Lincoln slechts 290km/u in plaats van de benodigde 430km/u. Door de hobbels op de helling, waar Ken Carter zich zorgen over maakte, barstte het glasvezel van de raketauto. Direct naar het verlaten van de helling blies de wind de gescheurde carrosserie in stukken. De parachutes ontvouwden zich hierdoor veel te vroeg.
Met een plons landde de Lincoln Continental in de St. Lawrence Seaway. Kenny Powers had acht ruggenwervels gebroken, net als drie ribben. In plaats van de geplande 1,6 kilometer was hij slechts 156 meter ver gekomen. Lang niet genoeg voor een record.
Einde van de droom
Toen Ken Carter hoorde dat de stunt zonder hem was uitgevoerd, was hij woedend. Dit was zijn evenement, zijn kans voor eeuwige roem! Zijn droom was hem afgepakt. Tegelijkertijd wist hij, dat de stunt waarschijnlijk ook mislukt was met hem achter het stuur.
In de jaren erna heeft Ken Carter nog geprobeerd de Superjump nieuw leven in te blazen. Niemand geloofde er nog in en de helling werd snel slechter. Het momentum was weg: Ken Carters droom was voorbij.
Ken Carter droop teleurgesteld af en ging weer rondreizen als stuntman. In 1982 behaalde hij zelfs een wereldrecord, maar wereldberoemd worden zat er niet meer in. Een jaar later verongelukte Ken Carter in een poging met een raketauto zijn eigen record te verbeteren. De man die wereldberoemd wilde worden, eindigde in een naamloos graf in Montreal.
Legende
Zijn grootse plan om wereldberoemd te worden is dan wel mislukt, veertig jaar later is Ken Carter allesbehalve vergeten. Voor de Canadezen Cody Glive en Andrew Whitton blijft hij een legende. Zij verzamelen de stukjes van de Lincoln Continental die na de crash achterbleven en door aanwezigen zijn meegenomen. De pronkstukken van Cody en Andrew: één van de zijvleugels van de Lincoln en het dakluik. Nog altijd hopen ze ergens in een schuur het chassis van de raketauto terug te vinden. Een kleine kans, maar toch: de auto waarin Ken Carter omkwam, staat ook nog steeds ergens in een loods.
Ooit hopen Cody en Andrew hun collectie tentoon te kunnen stellen in een museum, om zo het verhaal van de Ken “Mad Canadian” Carter te vertellen. Het verhaal van de Superjump, die misschien wel gelukt was als meer mensen erin hadden geloofd. En het tragische verhaal van Ken Carter, de legendarische stuntman die wereldberoemd wilde worden, maar die zijn droom in andermans handen uiteen zag spatten.
Lees hier meer autoverhalen op dagelijksauto.nl
Wil je meer zien over Ken Carter’s Superjump? Bekijk dan de documentaire “The Devil at Your Heels” uit 1981 op Youtube:
